tjonge...

weer week voorbij en een week vol drukte, verdriet en pijn.
Met jesse gaat het op school, psz gelukkig erg goed, maar verder is het onrustig. Zolang Jesse bij mij is en er geen visite komt, die iets van mij moeten zoals cb, huisarts etc dan gaat het best goed, maar als er wel iemand is raakt Jesse de kluts kwijt en is hij bang dat ik er niet voor hem ben.
Gister intake gehad met phygo voor Jesse en die wil allerlei stappen gaan nemen en onderzoeken, maar eerst het belangrijkste, verwerking van afgelopen jaar. leren om gaan met verdriet, pijn, woede enzo..zowel voor jesse als voor mij kan die meneer wat voor ons betekenen.

Ik heb alweer een aantal dagen dat ik me afvraag hoe ik toch de dag door kom met mijn verdriet, ik mis een stuk van mijzelf na Sterre´s overlijden, ik voel me gebroken en mis haar zo.

Ben zo blij dat ik Jesse om me heen heb waardoor je niet 24-7 continu met je hoofd stil kan blijven staan en hij zorgt ervoor dat ik dingen onderneem om zijn dagen leuk en gezellig te maken.

Heb contact gezocht met een familie in USA die een stichting hebben genaamd Anna, hun dochtertje van 8 maanden is overleden aan HLH een aantal jaar geleden. Is erg fijn om te mailen met haar...ondanks alle situaties anders zijn heb je toch een aanknopingspunt.

ook heb ik gelukkig nog contact met Karen en Ralf, zij zijn hun dochtertje ook verloren aan een andere vorm van kanker, zij waren ook die tijd op de afdeling en kwamen ook terug van huis op ic terecht en hun dochtertje is overleden de dag na Sterre.

Gelukkig is het mooi weer en kunnen we lekker veel buiten zijn zodat Jesse ook lekker buiten kan zijn en wij niet thuis hoeven te zitten hele dagen, Jesse fiets nu op zijn eigen fiets samen met mij iedere dag even naar mijn ouders, dat doet ie al zo goed.

Nou dit was het weer even, we keep on going , maar het gemis, verdriet en pijn...verschrikkelijk, zowel voor Jesse als voor mij